Suzonpas

Renardo had nog nooit zo'n pad afgelegd, volledig bedekt met stenen. Ongetwijfeld was het een pad van mannen, omdat het hun geur had. Daarvoor was hij niet moeilijk te volgen en was het leuk om van de ene steen op de andere te springen. Dit duurde een tijdje, toen verlieten ze de Grand Eboulement.

Dus wendde zijn vriend zich tot hem: “Stil! hij zei, vanaf nu zit het vol met Rats-Sans-Queue*…”. Terwijl ze door de velden van Brandend-Blauwe-Prei* bleven klimmen, hoorden ze vaak de Tailless-Rats vluchten, maar slaagden er niet in om er één te vangen. Aan de andere kant slokten ze een menigte Mange-Crottes* op die over het pad kroop, in de voetsporen van de Witte Beesten. Zo bereikten ze de doorgang.

Nauwelijks hadden ze het bereikt of ze hoorden, komend van de andere kant, "scheeeeeeeeeee!". Verschillende groepen Scheeeeeeeee keken hen wantrouwend aan. Na een tijdje vielen ze stil en gingen weer het gras verslinden, behalve de jonge duiven die me achterna speelden. Renardo en zijn vriend bleven daar een hele tijd en kwamen toen via dezelfde weg terug. Op een gegeven moment vroeg Renardo zich af dat de Grand Eboulement, onder hen, gerimpeld was als de huid van de buik van zijn moeder nadat hij had gezoogd... maar zijn vriend antwoordde dat hij nog nooit iemand had zien zogen: de Grote Aardverschuiving. In de buurt van de Lair vonden ze een gat en sliepen dicht bij elkaar, wakker alleen om te plassen, wassen, luisteren naar de geluiden en de geuren ruiken die hen bereikten en kijken naar de Spider-Men die aan hun draad in de Grote Muur hingen.