Het toevluchtsoord van Pombie volgens Renardo

Ga vanaf hier langs het Grote Zwarte Pad naar de plaats waar de mannen hun viervoeters parkeren. Aan de andere kant van de Grand Chemin Noir daal je de Grand Chemin Blanc af.

90 panards* nadat hij over water is gevlogen, gaat op zijn rechterbeen een pad in dat kort daarna ook over water vliegt en begint dan te klimmen. Volg het lange tijd in het gras, steek bij een grote rots een pad over dat is achtergelaten door de vierpotige wezens en ga verder totdat je een hol van de Whistling Men aan de linkerbeenkant vindt.

Deze mannen zullen slapen als je langskomt, maar pas op voor de neven die hen bewaken: ze dromen er alleen maar van om je te bijten. Ik heb het niet over de White Beasts die je daar zult zien, je kent ze en je hebt er zelfs een klein stukje van gegeten... Snuif goed, misschien kun je een stuk verlaten melkpaté vinden - ja zoals die je grootmoeder had kraai gejat, maar nog beter - of magere melk uit de trog van Funny Big-Snout Beasts of malse spinazie”. Alles gebeurde zoals zijn moeder hem had verteld en met een volle maag en vol vertrouwen vervolgde Renardo zijn reis. “Blijf in dezelfde richting gaan en til je snuit op. Op de helling aan de overkant vind je de Giant Serpent. Blijf doorgaan... aan de voet van deze helling vind je het einde van de staart van de Reuzenslang. Klim erop, het zal je rustig naar de top leiden.

Op de top van de Soum de Pombie-pas, 2127 m, vlakbij de kop van de Giant Serpent, maak je geen zorgen over het pad aan de linkerkant en ga het pad achter je neus af. Maar eerst, draai je om, om afscheid van me te nemen… en ja vanaf daar kun je me zien bij het hol waar je geboren bent!”. Renardo zag inderdaad zijn moeder en hoorde haar zelfs vragen, te midden van alle kleine geluiden die naar hem toe kwamen, "Is alles in orde?". Hij antwoordde "alles is goed". Hij zag ook het Grote Zwarte Pad, veel Witte Beesten... Van het hoofd van de gigantische slang tot het hol van de bultrugmannen, het pad leek Renardo erg kort, want die kant van de berg was heel anders dan wat hij had. tot nu toe bedekt en hij was erg druk met zijn ontdekkingen. In het bijzonder groeiden daar een aantal kleine zonnen, die Renardo de een na de ander besnuffelde, in het gras, de gele vlinderzonnetjes* en de naar beneden kijkende zonnen*. Aangekomen in de buurt van de Lair, nam Renardo een lange snuif, toen hij geen gevaar had opgemerkt, naderde. Zijn moeder had niet gelogen: hij vond heerlijke overblijfselen van prooi die achtergelaten waren door de Mannen met Bulten in de Rug en kon zelfs een jonge Veldrat verrassen die bezig was met het knabbelen aan een van deze overblijfselen. Als toetje propte Renardo zich vol met Coa-Coa-eieren die hij viste vanaf de rand van het water-dat-niet-draaft. Bij het aanbreken van de dag trok hij zich niet ver terug in een holte tussen grote rotsblokken waar hij de hele dag sliep met een slaap gevuld met dromen van delicate prooien, van races op de paden en van ontmoetingen...