Toevluchtsoord Arremoulit

-Hallo Pelut? Dus je komt naar me toe? - Ja, Nanou, morgenochtend. Mijn grootvader vergezelt me ​​tot het einde van het treintje. Je moet me de weg uitleggen, want ik weet het niet. -Precies, maak je geen zorgen. Aangezien we geen brood hebben voor de klanten van de refuge... zou je ons 5 of 2 kg kunnen brengen. En om ze te dragen, neem je de ezel die aan het begin van het pad voor je wordt achtergelaten en je hoeft hem alleen maar te volgen: hij weet de weg. Uh… eindelijk… let toch op hem,… voor het geval dat. Eindelijk ! Ik ga mijn droom verwezenlijken om mijn beste vriendin Nanou, ze is 10 jaar oud, net als ik, op te zoeken in het opvangcentrum van Arremoulit. Zijn vader houdt hem elk jaar, van juni tot september. Met mijn rugzak (mijn grootvader draagt ​​het brood) neem ik een gondel, aan het station Fabrèges, dan het treintje Artouste. Na 3/4 uur stap ik uit bij station Artouste. Daar volgen we, met mijn grootvader, het grote trappenpad aangegeven met “Lac”. Iets hoger vinden we de ezel vastgebonden en laden de bagage in. Nadat ik mijn grootvader heb gekust en ik alleen verder ga, met de ezel…-“Hé! Jij ! loop niet zo snel!” Ik spring: de ezel praat! Ik zeg tegen hem: “uh… spreek je zelf?”. Hij glimlacht, dus ik vraag hem: "Is de weg daarheen?".- "Ja, antwoordt de ezel, we komen op een klein plateau, geven de rug van een walvis door en..."-"Een walvis hier? Je bent helemaal gek!” De ezel laat zijn kop zakken… We gaan verder… We steken een plateau over dat bedekt is met grote gladde rotsen.

We komen 20 minuten na vertrek aan voor een stenen brug. Daar aarzel ik: de hoofdweg die we tot nu toe hebben gevolgd gaat over de brug terwijl een pad naar rechts gaat. Welke te nemen? - "Waar gaan we heen?", vraag ik aan de ezel. - "Nu, aangezien ik gek ben, kun je het alleen redden!" en hij kijkt weg. Mooi zo ! Ik besluit het aan een paal te binden terwijl ik ga scouten. Ik steek de brug over en kom snel aan bij de rand van een enorm meer. Ik vraag mezelf af: “Ben ik aangekomen? Is de schuilplaats aan het einde van het meer, verborgen door rotsen?”… En dan heb ik het idee om de kaart eruit te halen waarop mijn grootvader het te volgen pad in rood heeft onderstreept… Ik kijk goed… Het is niet gemakkelijk om te weten waar ik ben op de kaart ... Ah! dat is het ! het is hier! Dus ik keer op mijn stappen terug. Door de ezel los te maken, trek ik mijn neus op en daar, wat zie ik? "Niet mogelijk ! Ik had het nog niet eerder gezien! Wat ben ik toch dom!" zeg ik hardop. Ik hoor een raar geluid achter me. Ik draai me om: het is de ezel die grijnst! - "Kom op, laten we gaan!" Ik vertel het hem... en we vertrekken.

We komen uit op een soort kroonlijstbalkon boven het meer. Daarna lopen we vrij lang langs de rand van het meer, soms omhoog, soms naar beneden, dan gaan we er geleidelijk van weg. Het stijgt langzaam… Ik steek een stroom over en…-“Ik heb dorst! zei de ezel. 'Terwijl hij drinkt, eet ik mijn snack. Daarna probeer ik een dam in de torrent te bouwen. Onder de stenen zijn er tal van kokerjufferlarven en andere kleine wezens. Ik ken hun naam omdat mijn grootvader, die ermee op forel vist, me leerde ze te herkennen en ook omdat het me echt verbaasde toen hij me liet zien wat ze worden als ze groot zijn.

1/4 uur na de torrent komen we bij een splitsing. Er zijn aanwijzingen op een post...-“Daar kan ik me niet in vergissen! het paneel zegt dat Arremoulit daar is!”, zeg ik terwijl ik naar de ezel kijk. of ik, onbedoeld natuurlijk, aan mijn nek krabben?”.

Opeens weet ik het niet meer zo zeker... Ik pak mijn kaart... en kies ervoor om naar links te gaan, in de richting van een grote puntige piek. Maar waarom lacht de ezel zo? Een klein vlak stuk… Dan gaat het pad omhoog. Het is nu steiler, dus ik ga de haarspeldbochten volgen, het is gemakkelijker. Omdat we niet snel bewegen, is het net als in de bioscoop. Behalve dat de beelden van alles aan de kant van de weg niet bewegen: ik ben het die ervoor passeert! Er is één beeld dat ik me heel goed herinner, het is van een marmot bij de ingang van zijn hol, die ons naar boven ziet komen. Later zeg ik tegen mezelf dat er dit jaar blauwe bessen zullen zijn… en dat ik in september graag terug wil komen om wat te plukken.

De helling is nu minder steil… Ah! dat is het, we hebben de top bereikt. Ik zie van alle kanten… hoe groot het is! en het grote meer waar ik langs kwam, hoe klein lijkt het nu! Mooi zo ! waar is het nu? Hé, wat is het vooraan?... het ziet eruit als een klein huis...- "Hi-Han Hi-Han Hi-Han". De ezel balkt terwijl hij in dezelfde richting kijkt als ik. Ik heb amper tijd om te denken dat ik er bijna ben of ik zie Nanou naar me toe rennen en roepen: “Pélut, je bent er!”. Een korte afdaling en een kleine klim verder zijn we bij de berghut.