Col d'Arremouli

De volgende dag was het zonnig maar koel. Met hun rugzakken met warme kleding, water, een vergrootglas en een snack, begonnen ze het meer te volgen, naar links, een beetje boven de rand van het water, vaak op "walvisrug". Nanou ging voorop. Ze staken een stroom over die uit een ander heel klein meer kwam.

Ze gingen een beetje naar beneden om terug te komen dicht bij de rand van het meer van Arremoulit. Het pad verliet nu het meer en klom door gras en kiezels. Pélut ging erin, gevolgd door Nanou. 100 m verder leek het pad tussen de rotsen te verdwijnen. Pélut draaide zich om om Nanou de richting te vragen. Hij vond het pad een beetje verder, maar was het toen weer kwijt. - "Hoe slaag je erin om je weg te vinden?" vroeg Pélut, "zie je, gezien vanaf de berghut, leek het pad dat gevolgd moest worden gemakkelijk te vinden... allemaal, ik ken dit gebied, ik ben er meerdere keren geweest, dan volg ik de lijn van cairns”. -"De steenmannetjes?" -“Ja, deze kleine stapels kiezelstenen op grotere. Ze werden daar met opzet als oriëntatiepunten neergezet. Het is vooral handig als er mist is. Tegenwoordig zijn ze minder bruikbaar, ik kijk op het oog, het belangrijkste is om niet te ver naar rechts te gaan, om de voet van de klif die links is van ver te volgen. "Op het oog", zoals Nanou zei, maakten ze veel nutteloze omwegen, waarbij ze constant de beste weg verloren en opnieuw ontdekten. Maar die dag was het niet relevant. En zonder dat hadden ze tussen de blokken misschien niet verrast een hermelijn met een sneeuwmuis in zijn mond. Ongetwijfeld bracht ze hem terug naar zijn nest om zijn jongen te voeden. Ze probeerden haar te volgen om te zien waar ze heen ging, maar ze verdween snel tussen de rotsen.

Tijdens het zoeken bereikten ze de pas. Even konden ze niets zeggen. Het was goed om daar te zijn, samen, alleen, in deze stilte, te midden van al deze rotsen, al deze bergen. Toen scheerde een geelsnavelkauw langs hen heen, schreeuwend en Nanou deed een stap verder: "Hier zijn we in Spanje!". Nog een paar stappen en ze zagen de donkere meren van Ariel beneden. Nanou noemde de omringende toppen: de Balaïtous, de Pic d'Ariel,...-"Klimmen mensen daar?" vroeg Pélut: "Ja, degenen die de berg heel goed kennen, kunnen hem beklimmen ... mijn vader vertelde me dat hij me erheen zal brengen als ik 12 ben. Als je wilt, zal ik hem vragen of je ook kunt komen”. -"Oh ja !" zei Pelut. Toen keerden Nanou en Pélut terug. Onderaan de eerste trede die ze bereikten, wees Nanou een doorgang aan hun linkerhand aan: “we zouden die kant ook terug kunnen komen… we gaan naar een klein meertje en dan steken we de stroom over tussen de twee grote meren en dan volgen we de rand van het meer van onderaf om de berghut aan de andere kant te bereiken. Maar het is een beetje langer dan de manier waarop we kwamen en zoals we al zeiden, we zouden niet laat terugkomen... maar als je wilt, de rondleiding door het meer, kunnen we vanavond terugkomen om het te doen. Bovendien is het het mooiste moment: je zult zien, met alle bergen weerspiegeld in het water, is het mooier dan je ooit hebt gezien!”.